Doctor Millar (ook bekend als Seán Millar) behoeft eigenlijk geen introductie, vooral niet in Dublin, zijn thuisstad. Hij is een opmerkelijke singer-songwriter en ‘theatermaker’ die terecht veel lof heeft ontvangen voor zijn albums en theaterprojecten. The Irish Times noemde hem ‘de Dichter des Vaderlands van de donkere kant van Dublin, een Ierse nationale schat’, terwijl Hotpress hem prees als ‘de beste songwriter van Ierland’, en voor de RTÉ Guide blijft hij ‘de beste tekstschrijver van Ierland’. Toch is zijn muziek nooit commercieel geweest. Zoals hij zegt: “Mijn eerste soloalbum The Bitter Lie (1997) was waarschijnlijk het best beoordeelde Ierse album van dat jaar, maar het verkocht geen ene moer – niemand kocht het! Maar elitaire hipsters komen nog steeds naar me toe in bars en zeggen dat het het beste Ierse album aller tijden was!”.
Wat ging er mis? Veel mensen hebben zijn liedjes nooit gehoord omdat ze zelden op de radio of tv in Ierland werden gespeeld, laat staan in de rest van de wereld. Vermoedelijk werd hij als te schokkend of origineel beschouwd. En hij werd niet geholpen door een incident toen hij geboekt was voor een belangrijk RTÉ-radioprogramma bij de release van The Bitter Lie en hij met de presentator aan het praten was. “Het was 11 uur op een zondagmorgen, en de belangrijkste luisteraars waren mensen in hun auto’s op weg naar huis van de mis. Ik begon te spelen, en hij vroeg ‘wat deed je gisteravond?’, en de regel kwam eruit ‘gisteravond heb ik met je vrouw in jouw bed de liefde bedreven, weer’ (de opening van You’re Not Paranoid). Ik stelde me al die boeren voor die in de greppels crashten….”
Seán’s teksten kunnen schokkender zijn dan die van welke punkband dan ook, maar zijn doel is om verhalen te vertellen over alledaagse levens, hoe onverwacht deze ook mogen zijn. Zijn invloeden zijn onder andere de klassieke Ierse band Planxty en The Velvet Underground, en hij ziet zichzelf als “een folk muzikant die punk rock’n’roll dingen doet. Een deel van de folk traditie is het vertellen van de verhalen van je eigen tijd. De folk traditie bood ook een soort anti-showbiz uitvoering die ik geweldig vond. Een eerlijkheid van expressie, een manier van zijn met een publiek die niet voelde als liegen”.
Dat debuutalbum bewees dat hij een geweldige verhalenverteller was, vaak met gemakkelijke melodieën gecombineerd met dapper originele teksten. Het bevatte ook de eerlijke Alcohol Problem, en Saint Stephen, een prachtig geobserveerd lied over een man die priester wordt omdat het lijkt alsof er niets anders is dat hij kan doen (‘je hebt geen bijzonder talent, maar niemand lijkt het erg te vinden. Je bent een priester, Stephen’). Latere nummers waren onder andere Donna Quixote (van The Deal, 1998), dat “een kort verhaal is over een ijdele man en een mooie vrouw” en klinkt als een aangrijpende Leonard Cohen ballad. You Just Can’t Let Things Go (van Always Coming Home, 2002) is een doordacht stuk over ouder worden en veranderende waarden, terwijl Ruining Everything (2022) het opgewekte Communion Money bevat, “een viering van liefde voor mijn familie”. Het album bevat bijdragen van de geweldige Dónal Lunny (van Planxty fame) en “een van de grootste Ierse muzikanten aller tijden. Hij zou er maar voor één nummer zijn, maar eindigde met spelen op een paar omdat hij de dingen leuk vond. Ik was opgetogen”.
Het eigen verhaal van Doctor Millar is net zo intrigerend als zijn liedjes. Na zijn afstuderen aan University College Dublin met een graad in Engelse Literatuur ging hij naar Londen om zich bij vrienden aan te sluiten die daarheen waren verhuisd en begon een band, Doctor Millar and the Cute Hoors. Ze werden een cultsucces in het VK, Zwitserland en zelfs Sicilië, maar toen ging het allemaal mis toen “grote labels interesse toonden, maar een voor een zich terug begonnen te trekken”. Seán eindigde met “werken als grillkok en proberen mezelf dood te drinken”.
Terug in Dublin hielpen de briljante recensies voor zijn eerste soloalbum niet om de rekeningen te betalen. Hij was nu gelukkig getrouwd maar “had het echt moeilijk”. Dus begon hij te werken als een gemeenschapsmuzikant, ingehuurd door verschillende organisaties en gebruikte muziek om sociale problemen te helpen oplossen. Hij werkte met jongeren die voor de rechter waren verschenen en werd opgedragen om training in de kunsten te volgen. Hij werkte met een gemeenschapsgroep in een gebied “met enorme drugsproblemen”, en een andere die vrouwen hielp die net uit de gevangenis waren gekomen. Veel van zijn projecten omvatten gemeenschapsgerichte uitvoeringsstukken, waarbij muziek en theater werden gemengd – en hij ging door met het creëren van veelgeprezen muziek en theaterwerk voor een veel groter publiek.
Silver Stars vertelde de verhalen van oudere homoseksuele Ierse mannen, gebaseerd op interviews die Seán had gemaakt in Ierland en New York, en het doel was om te verrassen en te laten zien dat “dit buitengewone mensen zijn die buitengewone levens leiden”. Geënsceneerd door Dublin’s beroemde Brokentalkers Theatre Company, speelde de show op het Bealtaine Festival in 2008 en het Dublin Theatre Festival in 2009 en werd vervolgens opgevoerd in New York, Parijs, Finland en Nieuw-Zeeland. Zijn tweede samenwerking met Brokentalkers, The Blue Boy (waarvoor hij muzikaal directeur was en de “donkere, minimalistische score” leverde), was ook een hit en toerde veel in Europa. Zijn vele latere theaterprojecten omvatten twee shows die hij zelf schreef en regisseerde, waaronder The Last Ten Years, gemaakt met een groep herstellende verslaafden en verkende de drugshandel en het leven van Afghaanse papaverboeren.
Hij zegt dat “theater is waar ik van heb geleefd en mijn gezin mee heb opgevoed de afgelopen twintig jaar” maar zijn werk als singer-songwriter “ligt het dichtst bij mijn hart”. Hij is nooit gestopt met het schrijven van liedjes, en zijn muzikale avonturen omvatten samenwerkingen met zijn goede vriend Nick Kelly. Ze speelden samen in de vijfkoppige Unelectables, waarbij ze hun punky roots herleefden, en zijn weer samen in Dogs, die samen spelen als duo “als niemand anders kan komen opdagen”. En ze doen het behoorlijk goed – ze hebben twee jaar achter elkaar op Glastonbury gespeeld en zelfs twee singles op de RTÉ-afspeellijst gekregen.
Maar het lijkt buitengewoon dat zo weinig mensen dat achter-catalogus van enorm geprezen albums hebben gehoord. “Ik zou het geweldig vinden als mijn albums beter bekend zouden zijn”, zei Seán. “Dat zou een droom van mij zijn, dat meer mensen ze horen”.
Het is wel het minste dat hij verdient.
(Robin Denselow, The Guardian)
“One of Ireland’s greatest songwriters” Hotpress“
“Millar is half Leonard Cohen and half Jarvis Cocker… he remains Irelands best lyricist” RTE Guide
“Full of honesty and integrity” The Journalist
“He is the poet laureate of Dublin’s dark side, an Irish national treasure” Irish Times
