Roster Category: ROCK

Sjako! wordt al jaren beschouwd als een van de belangrijkste en invloedrijkste bands binnen de Nederlandse muziekscene. Hun albums Livewire (geproduceerd door George Kooymans) en de 2 Meter Sessies zijn legendarisch. Hurt staat in het lijstje van mooiste songs ooit. Met een in 2014 verschenen digitale compilatie op zak (waarop behalve de klassiekers ook geremasterde opnames, live en niet eerder uitgebracht materiaal) ging de band op tour. 2016 vormde in twee opzichten een mijlpaal: Sjako! vierde haar 35-jarig jubileum en hun tiende langspeler The 10th verscheen. Dat bleek het begin van de wedergeboorte. Een uiterst succesvolle clubshow in 2023 van Sjako! in originele bezetting volgde. Op Record Store Day verscheen de dubbelaar The Best Of Sjako!. En omdat ze van geen ophouden weten, staan Wouter Planteijdt, Jaap Vrenegoor en Thijs Vermeulen in 2024 gewoon weer op de planken. Met een nieuw album onder de arm, ook dat nog! Komt dan zien, komt dat horen. Vanaf april 2024 in een club bij u in de buurt.
Voor het verhaal achter het verhaal is er de vijfdelige Podcast Soleren doe je niet alleen. Luisteren, leuk!

Sinds de release van zijn tweede soloalbum (2012), de shows in oa Paradiso en op Indiestad, ESNS, Naked Song, als support bij Fink én een prachtige 2 Meter Sessie, is de naam Emmett Tinley in Nederland definitief gevestigd. Na een break van zeven jaar zijn we dan ook meer dan verheugd dat hij de draad weer oppakt en in het najaar van 2019 zijn rentree maakt op de Europese podia.

Tinley, frontman van de Ierse Indieformatie The Prayer Boat nam met zijn band twee platen op (Oceanic Feeling – 1991 en Polichinelle – 1999) die bij de liefhebbers nog steeds op het lijstje ‘beste platen ooit’ staan. Delicaat, breekbaar, van een meesterlijke schoonheid… In die hoek moet u de lofzangen zoeken.
Zijn eerste solo-album Attic Faith volgde in 2005 en haalde de Ierse Album Top 30. De altijd lastige tweede plaat werd opgenomen in LA en kwam uit op Mass Market Recordings (destijds onderdeel van Rise Agency). Promo en distributie liepen via V2 Records. Tinley kreeg lovende reviews en deed een aantal legendarische live shows. Het nummer Takes a long time to heal werd titelsong van de bioscoophit Spijt. Na deze periode trok hij zich terug in Denemarken, waar hij met zijn vrouw en kinderen woonde. Muziek verdween naar de achtergrond.
Totdat in januari 2019 in een café het plan werd geboren om weer te gaan touren. Tinley heeft een aantal nieuwe songs klaar die hij met zijn Nederlandse band later in het jaar zal opnemen. Een tour kortom, waar menig devote fan zeven jaar op heeft gewacht.

You either love him or you don’t know him. Soms kan het zo eenvoudig zijn…

Cronin are an Indie Irish band from Drumlish/Leeds/Mullingar based around Irish brothers Jonathon and Michael Cronin. They are best know in their native Ireland for their last project Mod/Rock/Pop band The Aftermath who received commercial and critical acclaim as well as chart success. They have shared the stage with bands such as Kaiser Chiefs, Nial Horan from 1 Direction, Art Brut, Pete Doherty, Christy Moore and Paul weller. Their recording studio Transmission Rooms has seen the likes of Kodaline and The Strypes record. They have had music featured in two major motion pictures (The Lone Ranger & The Hardy Bucks) with Shane Macgowan and are also songwriting with Irish Pogues legend on a new project. Shane joined them on stage last year at the Electric Picnic in Ireland.

“Pure Celtic Soul.” (Shane MacGowan, The Pogues)

“Cooler than a refrigerated polar bear.” (Hot Press Magazine)

“Widescreen stuff.” (Paul MacLoone Today FM)

“Like the Bad Seeds on top form.” (Alternative Ulster)

The saviours of Irish lad rock” (Irish Independent)

Kelley Deal, gitarist en zangeres bij The Breeders en Lori Goldston (cello, o.a. Nirvana) vormen samen met Mike Montgomery (gitaar en zang) en Laura King (drums) de gelegenheidsformatie R.RING. Een samenwerking van vier unieke persoonlijkheden, die muzikaal en qua performance garant staat voor een bij voorbaat memorabele avond.
Al hebben de bandleden hun eigen projecten en bands, R.RING is zeker niet zomaar een tussendoortje. In 2013 bracht de band (toen nog als duo) The Rise EP uit. In de VS verscheen tevens een aantal 7″ singles, waaronder Fall Out and Fire. 
In 2014 verscheen bovendien een dubbelsingle, A Half of Seven (2014), met Protomartyr. Ze tourden uitgebreid in zowel de Verenigde Staten als in Europa.
Rauw, teder, innemend, hard, scherp: het is allemaal op R.RING van toepassing. 2018 staat vooral in het teken van The Breeders, maar als Deal weer een gaatje in haar agenda heeft, zullen we R.RING weer op Europese podia terug zien.

Begin 1981. The Cure zoekt via een advertentie in de Melody Maker een support act voor hun Three Imaginary Boys tour. Slechts eentje overtuigt Robert Smith en co: die van een in 1979 opgerichte post-punkband van vier Engelse pubers uit een piepklein dorpje in Worcestershire, in de buurt van Birmingham. And Also TheTrees krijgt hierdoor een vliegende start. Overdag zitten zanger Simon Huw Jones en gitarist (en broer) Justin Jones gewoon in de schoolbanken, maar ‘s avonds staan ze te spelen voor zalen van 500 man. Hun eerste demotape wordt geproduceerd door Robert Smith en hun debuutalbum door toetsenist Lol Tolhurst. John Peel is lovend wanneer ze een sessie bij hem doen en de eerste Europese tours worden geboekt.

Vooral in Frankrijk en Duitsland krijgt de band veel bijval, zeker wanneer hun postpunksound langzaam evolueert van typische new wave naar een veel verfijnder, meer atmosferisch en filmisch geluid. Justin Jones bespeelt zijn gitaar als een mandoline en Simon Huw Jones trekt je via zijn lyrics mee in een uniek, Byronesk en poëtisch universum. Wanneer de band in 1989 hun vierde album uitbrengt, Farewell To The Shade, bereikt hun cultstatus een absoluut hoogtepunt en verkopen ze gemakkelijk zalen als de Parijse Bataclan uit. In de drie decennia die daarop volgden, heeft And Also The Trees die cultstatus alleen nog maar vergroot. Ook al omdat ze zichzelf op ieder nieuw album bleven heruitvinden: van stilistische uitstapjes naar 1950s rock & roll die niet zou misstaan als soundtrack bij een David Lynch-film tot blues, jazz en avant-rock.

De Engelse band The Wonder Stuff heeft zich in de jaren 90 een plaats verworven in de eredivisie van de alternative/britpop. Met hits als The Size Of A Cow, Don’t Let Me Down Gently en Dizzy en albums als Never Loved Elvis vestigde The Wonder Stuff haar naam en bouwde een live reputatie op waar je u tegen zegt. In hun dertigjarige carrière bracht The Wonder Stuff 16 albums uit, scoorde een rits aan top 10 hits en nummer 1 platen en deed wereldwijd indrukwekkende optredens. Met nog immer Miles Hunt als frontman, releaste de band in 2016 een nieuw album, 30 Goes Around The Sun, 30 jaar na hun oprichting. Dat ging gepaard met een uitgebreide tour in Engeland. The Wonder Stuff laat daarbij zien dat het met de energie en het vakmanschap na 30 jaar nog wel snor zit. Geen flauwe come back, maar gewoon een hele goede band die je gezien moet hebben. Inclusief violiste die haar mannetje staat.

De Amerikaanse band Magnapop vind je terug in het rijtje The Breeders, The Pixies, The Posies, Nada Surf etcetera. Het kwartet uit Atlanta, Georgia brak menig potje in de indierockscene in de jaren 90 en heeft nog steeds een hondstrouwe aanhang. Hun platen werden geproduceerd door onder meer Bob Mould en Michael Stipe en verschillende nummers zijn gecoverd door gevestigde namen als EELS en R.E.M. Wanneer je zulke grootheden als je fans kunt rekenen, zegt dat genoeg. Magnapop treedt vanaf 2017 weer op in originele bezetting: Linda Hopper – zang, gitaar, Ruthie Morris – gitaar, Shannon Mulvaney – bas en David McNair – drums. En omdat dat zo succesvol was, werd in 2019 het meest recente studioalbum The Circle Is Round uitgebracht. Inmiddels heeft de band er een aantal uiterst succesvolle Benelux-tours opzitten, met de meest recente in november 2022 als kers op de Magnapop-taart.